Zon, zuipen ziekenhuis?

Nou, laat dat zuipen maar weg...

Helaas hebben de pillen van de apotheek niet helemaal geholpen tegen mijn kwaaltjes. De afgelopen dagen leek het beter te gaan maar op donderdag in de middag kreeg ik opeens heftige steken in mijn maag; zelfs van een slok water klapte ik al dubbel van de pijn. Dat leek me het juiste signaal om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan, dus daar ging ik.. Achterop de motor bij John.

Bij het hospitaal aangekomen moest ik eerst betalen (natuuuurlijk!) bij gebrek aan een Ghanese health insurance kaart. Daarna werd ik gewogen, gemeten, getemperatuurd (gelukkig een keurige 37,7 graden) voordat ik bij de dokter werd geroepen. Nou weet ik dat werken bij hoge temperaturen niet altijd een pretje is en dat een ziekenhuis nogal deprimerend kan zijn, maar ik heb toch echt nog nooit mensen gezien die zo weinig zin leken te hebben in hun werk! De telefoon met spelletjes werd uiteindelijk toch opzij gelegd zodat de dokter me kon ondervragen en ik kreeg een recept mee om de medicijnen te halen.

Bij de medicijnenbalie stond wel een vriendelijke jongeman die mijn pillen bij elkaar zocht. Hij maakte gezellig een praatje en ik begon hem zowaar aardig te vinden. Maar toen...hoorde ik hem zeggen dat hij me achterna zou komen op zijn fiets om te kijken waar ik woon... Creepy? Of een rare manier om zijn liefde te laten blijken? Nu maar hopen dat ik niet nogmaals aan zijn balie hoef te komen!

Op de terugweg zijn we regelmatig even gestopt zodat ik wat fruit kon kopen; in ieder geval iets dat mijn maag herkent. Het voedsel hier bestaat voornamelijk uit zetmeel en koolhydraatrijke producten (gekookte yam, gefrituurde yam, spaghetti, veel rijst, witte bonen gemixt met een graansoort); vlees is er bijna nooit en groente heel af en toe in de vorm van bladeren van bepaalde bomen of planten. Tijdens één van deze pitstops kwam ineens 'The Madman' tevoorschijn. Dit schijnt een ongevaarlijke gek te zijn, maar De Schrik van Harculo is er niks bij! Deze voormalig profvoetballer leeft nu op straat in Walewale en is helemaal doorgedraaid. Hij heeft een speciale obsessie voor blanke mensen en heeft een andere vrijwilliger al eens bijna over haar wang gelikt.. Dat wil niemand! Gelukkig had ik mijn host-father om me te beschermen.

En dan, om ook het voetballen maar even aan te snijden: Iedereen heeft het hier over die ene goal die we tegen Ghana hebben gescoord in de oeffenwedstrijd als ze horen dat ik uit Nederland kom! De voetbalkoorts is hier aanwezig, maar helaas kunnen niet alle wedstrijden gekeken worden. De openingswedstrijd bijvoorbeeld op donderdag avond..iedereen had er zin in maar toen viel de electriciteit uit! Jammer, maar agh T.I.A. (This Is Africa)! Zonder licht leven is hier dagelijkse kost en het is ook helemaal niet erg, maar zonder ventilator leven in het noorden van Ghana is echt een beproeving. Slapen in een dichtgetimmerde kamer tegen de muggen en de regen voelt aan als een sauna en als je net een bad hebt genomen (douchen kennen ze hier niet) en je haar hebt gewassen blijft het nat voor de rest van de nacht.. Lekker klam!

Ik blijf nu braaf mijn vier verschillende pillen slikken (o.a. Antibiotica) en ga er vanuit dat ik snel weer normaal ben! Dan kan ik me de laatste twee weken van mijn reis volledig inzetten voor de weeskinderen van Bugya, het arme dorp waar het Charity Center is gevestigd.

Vanavond eerst Spanje-Nederland! Als de electriciteit tenminste meewerkt..

P.s : als iemand geinteresseerd is in het project is de website www.stichtingsuguru.nl leuk om op te kijken. Deze stichting is opgezet door vrijwilligers die mij zijn voorgegaan!