Na het hevige weer van maandag werd het weer warm in Walewale. En niet lekker warm, maar ontzettend heet! Ik weet niet hoe accuraat de weersvoorspelling van de iPhone weer-app is, maar deze gaf temperaturen van zo'n 42 graden aan en dat geloof ik graag! Fietsen naar Bugya was bijna niet te doen en dus ben ik mijn laatste dagen achterop de motor heen en terug gereden. Deze dagen op het project waren vermoeiend en chaotisch, omdat Jessica ziek was en dus niet voor ons kon vertalen. Toch hebben Saskia en ik ons best gedaan om er nog iets van te maken en de kinderen iets bij te brengen. Bij het weggaan op de laatste dag vond ik het toch wel even lastig. Ik wist dat ik weer terug zou gaan naar mijn fijne leven in Nederland, maar dat deze kinderen heel hard moeten werken om iets van hun leven te kunnen maken en hun armoede te ontkomen. Gelukkig helpt het Suguru center hier een beetje aan mee!

Donderdag heb ik ook bij de familie afscheid genomen. Mijn laatste maaltijd mocht ik zelf kiezen en dit werd Riceballs met Peanutsoup..lekker! Voor de kinderen had ik chocoladekoekjes gekocht in Bolgatanga het weekend ervoor en ze waren hier echt heel blij mee. Zoals Joseph van 8 het altijd zegt: "It's sweet Papa!". Toen Majid, het schattige buurjongetje van 3, hoorde dat ik wegging zei hij dat hij me dan wel achterna zou gaan.. Wat ga ik ze missen allemaal!

Nadat ik de Trotro (afgeladen vol busje) had genomen naar Tamale ben ik daar naar een hotel gegaan om te overnachten. Deze nacht was kort en onrustig, want het leek wel of ik omringd was door moskees. Het was wel de eerste keer in 4 maanden dat ik kon douchen met stromend, warm water en dat ik op een normale wc kon gaan. Wat een luxe! 's Ochtends was het om half 6 alweer tijd om de bus naar Kumasi te nemen; de miljoenenstad waar ik Sanne (medevrijwilligster) en haar familie zou bezoeken.

Bij aankomst zag ik direct het grote contrast tussen het 'rijke' zuiden en het arme noorden van Ghana. Het noorden kent vrijwel geen grote bedrijven en is heel traditioneel. De vrouwen in Walewale liepen allemaal in de Ghanese zelfgemaakte jurken tot op de knie of langer. De kinderen in de kleinere dorpen kunnen bijna geen engels en veel mensen zijn ongeschoold. Het zuiden is druk, chaotisch en de mensen willen er zo modern mogelijk leven. Iedereen loopt in westerse kleding en er zijn flatgebouwen en woonwijken met geasfalteerde wegen. Door dit grote verschil besefte ik me opeens hoe erg de situatie van de weeskinderen in Bugya eigenlijk is. Doordat ik er de afgelopen weken elke dag zelf was en er leefde ben ik de meest erge dingen bijna normaal gaan vinden. Een jongetje van 10 bijvoorbeeld dat zulke grote open wonden had dat hij graag een zalfje wilde omdat hij bang was voor een tetanus infectie. Heeft iemand ooit een Nederlands leeftijdsgenootje van deze jongen dezelfde gedachten horen uitspreken? Of een meisje dat altijd goed toekeek bij het tandenpoetsen dat wij niet teveel tandpasta op borstels deden, omdat ze bang was dat het anders te snel op zou gaan en zij haar tanden niet meer kon poetsen. Wat een verschil!

Ik Kumasi zijn we naar de stad gegaan om wat te shoppen ( Hèhè Eindelijk!) en de grootste markt van West Afrika te bezoeken. Chaos, chaos, chaos! Rondom de markt staan ook overal kraampjes op de stoep en lopen er mensen rond die hun waren willen verkopen. In Kumasi wonen veel van deze verkopers, vooral vrouwen, op straat. Zij komen vaak met hun kinderen vanuit andere plaatsen om in de grote stad geld te kunnen verdienen. Ook Ayisatu, een opgenomen dochter van mijn gastgezin, heeft hier in Kumasi op straat moeten leven met haar moeder. Toen ik een leeftijdsgenootje van haar zag zitten met vieze kleding, vettige, plakkerige haren en een ongelukkige blik kreeg ik even een brok in mijn keel... Dat had zij ook kunnen zijn. Gelukkig heeft John een goed hart en zorgt hij nu goed voor haar!

Na alweer een redelijk korte nacht zijn we zaterdag op tijd naar Accra vertrokken. Daar hebben we onze bagage bij een hostel gedumpt en daarna zijn we naar de Arts & Crafts market gegaan om nog even rond te neuzen. Na veel afdingen hebben we de nodige souvenirs gekocht en zijn we gaan chillen in het hostel. Nu lig ik in bed en maak me op voor mijn laatste dag in Ghana. 'S ochtends naar het strand, 's middags kijken we hoe het Nederlands elftal zich naar een overwinning toe voetbalt en dan is het tijd om het vliegtuig in te stappen en Afrika te verlaten.

Het was een geweldige tijd en ik heb er van genoten! Toch zal een broodje kaas me ook wel weer smaken..