Het krokodillenmeer en een zoektocht naar Shampoo!

Omdat ik al twee weken in Walewale woonde en eigenlijk verder nog niet veel van het noorden had gezien vond ik het afgelopen weekend tijd om er even tussen uit te gaan. De bestemming werd Paga, een klein dorp helemaal in het noorden van Ghana. De beste touristische attractie zou het meer met 200 krokodillen zijn. Een legende van Paga is dat zodra er een krokodil op de weg verschijnt er iemand uit het dorp zal overlijden. De krokodillen worden gezien als de overledenen en zijn volgens de bewoners van het dorp dan ook vriendelijk. Aangekomen bij het meer werden we onthaald door een gids die ons eerst een kuiken liet uitzoeken dat als lokaas voor de krokodillen zou worden gebruikt. Ik besefte me toen nog niet dat dit lokaas later ook werkelijk opgegeten zou worden... We liepen naar het meer en de gids begon met het luid piepende kuikentje heen en weer te zwaaien. Na een tijdje kwamen er een aantal krokodillen op de oever, maar deze waren blijkbaar te klein. Nadat het kuiken aan een stuk touw door het water werd gesleept kwam er eindelijk een groter exemplaar aan wal. Dit vonden de gidsen een geschikte krokodil om mee op de foto te gaan. Met mijn vissenfobie die ook krokodillen omvat vond ik dit doodeng, maar ik ging uiteindelijk toch maar overstag. Op mijn hurken boven de krokodil en zijn staart vasthoudend werden er snel even wat foto's gemaakt. Pfiew..dat heb ik maar mooi even gedaan!

Het kuiken werd aan de krokodil gevoerd en wij liepen weer terug naar de weg. Daar sprak een grappig uitziende oude man ons aan en vroeg ons of we zijn dorp wilde zien. Hij kwam betrouwbaar over dus wij gingen met hem mee. Het bleek om Achala Village te gaan, een mini gemeenschap in Paga. De kleine ronde huisjes hebben allemaal een losse trap naar boven op het dak. Daar sliepen de bewoners vroeger in de tijd van de slavernij. Als iedereen savonds boven was werd de trap opgehaald en konden eventuele indringers niet zien wie er allemaal in het dorp aanwezig waren. Slim hoor! Na nog een aantal gebouwtjes en attributen bekeken te hebben viel het ons op dat er wel erg weinig mensen aanwezig waren in dit dorpje terwijl de oude man ons steeds vertelde dat de mensen er nog steeds woonden. Jaja, een mooie truc om touristen te lokken! Omdat hij toch wel leuke verhalen vertelde over vroeger besloot ik hem het voordeel van de twijfel te geven en heb ik een mooie leren zelfgemaakte armband bij hem gekocht. Hij stelde ons voor om ook een fiets tochtje te maken naar Burkina Faso, maar bij een temperatuur van meer dan 40 graden vond ik zelfs een kwartiertje fietsen iets te veel van het goede. We hebben hem vriendelijk bedankt en zijn op weg gegaan naar de stad Bolgatanga, waar we hoopten om een beetje luxe te kunnen vinden.

Onze zoektocht in Bolga was vooral gericht op shampoo aangezien dat van Saskia op is en ze nog drie maanden voor de boeg heeft hier. Onze taxichauffeur zei een supermarkt en zelfs een shoppingmall te kennen waar hij ons naartoe wilde brengen. Echter, De enige shoppingmall die hij kende was juist deze zaterdag dicht i.v.m. het bijvullen van de voorraad en de supermarkt waar hij ons naartoe bracht was niet meer dan een buurtwinkeltje waar uiteraard geen shampoo wordt verkocht.

Ondertussen droop het zweet letterlijk van mijn gezicht, maar gelukkig verkopen ze hier op elke hoek van de straat koud water en ijsjes! Zonder shampoo, maar met chocoladekoekjes voor de kinderen en een lekker ijsje besloten we weer terug te gaan naar huis. In een volgepakte 'trotro' (busje uit de jaren 80 of eerder waar 15 mensen in worden gepropt) hobbelden we terug naar Walewale. De vloer en de zijkanten van de bus werden verdacht heet en ook de zijdeur hing alleen nog aan een touwtje vast, maar gelukkig hebben we de rit zonder problemen gehaald!

Op zondag ben ik voor de laatste keer mee gegaan naar de kerk; dit maal in mijn Afrikaanse jurkje. Deze soluminga heeft zich toch in een paar weken mooi aangepast aan de locals..!

Vandaag is het maandag en zou het weer een gewone werkdag op het project moeten zijn. Vanmorgen fietsten we weg van huis en gingen we nog even langs een winkeltje om water te kopen. Opeens zagen we de lucht veranderen van licht naar donkerblauw en daarna bijna pikzwart. Van alle kanten werd naar ons geroepen dat we naar huis moesten gaan, maar wij eigenwijze Europeanen dachten dat we nog wel even door konden fietsen. Toen het na de volgende bocht zo erg begon te waaien en ik een lucht aan zag komen waar ik kippenvel van kreeg zijn we toch maar rechtsomkeert gegaan. Nog net op tijd waren we thuis voor de regenbui losbarstte!

Hopelijk houdt het vandaag nog op en slaat de stroom weer aan zodat ik in ieder geval de laatste groepswedstrijd van Nederland nog kan zien vanmiddag!