Cultuur, strand en geen chocola...

Olá a todos,

Een van de leukste dingen aan mijn Erasmus-leven hier in Lissabon vind ik dat je zo veel dingen leert over andere landen, maar ook over je eigen land. Ik weet nu bijvoorbeeld dat in Mexico de vrouwen altijd bepalen wat er gebeurt, dat je in Zuid-Korea als meisje als dik wordt gezien zodra je meer dan 60 kilo weegt, dat ‘jebo’ Slowaaks is voor zoiets als sukkel, dat het woord ‘gezellig’ eigenlijk in geen enkele taal met één woord te vertalen is, dat zelfs Duitsers de Nederlandse taal lachwekkend vinden, dat Polen elkaar altijd opzoeken en één ondoordringbare groep vormen, dat Amerikaanse mensen echt in elke zin het woord ‘awesome’ gebruiken, dat Franse mensen echt slecht zijn in Engels, maar dat eigenlijk iedereen dezelfde dingen leuk vindt.

Sinds mijn laatste update zijn er weer een hoop dingen gebeurd hier in het zuiden van Europa. Inmiddels is het weer aanzienlijk beter geworden en zit mijn zonnebril, in plaats van mijn paraplu, al standaard in mijn tas. Natuurlijk gaan de feestjes en de etentjes gewoon elke week door en blijf ik ook mijn colleges braaf volgen. Vorige week was er hier een ‘Monstra-festival’; een festival met films, theaterstukken en workshops die te maken hebben met het thema ‘monsters’ en met het maken van animatie. Aangezien ons dat wel interessant leek, ben ik samen met Sona en Erick naar de animatiefilm ‘Max and Mary’ geweest. Een film met een enigszins zielige en verdrietige verhaallijn, maar toch een aanrader!

In de weekenden is het hier ideaal om dagtripjes te maken. Een aantal weken geleden zijn we op een zaterdag met de bus naar Évora geweest, een mooi dorpje op ongeveer twee uur reizen van Lissabon. Het meest interessante aan dit dorpje is de ‘Bone Chappel’ die ze hebben in een van de kerken. Deze kapel is volledig gebouwd van menselijke botten die zijn weggehaald uit de begraafplaats een paar honderd jaar geleden. Het was erg fascinerend om te zien, maar ook luguber aangezien het blijkbaar nodig was om een skelet aan een spijker op te hangen, zodat het net leek of er iemand daadwerkelijk gestorven was aan die muur. De rest van het dorpje bestond uit mooie straatjes, veel oude mensen, een soort ruïne die leek alsof hij zo uit Rome was overgebracht en in Évora was neergezet, een heerlijk park om in te relaxen, en een aquaduct. Aangezien we allemaal erg moe waren van de hele dag, waren we blij dat we even twee uur konden slapen/chillen in de bus op de weg terug. Helaas ging dit kleine feestje niet door. Precies voor ons zat een moeder met haar drie-jarige zoontje met waarschijnlijk ADHD die het erg leuk vonden om de hele weg hetzelfde liedje te zingen. Dat werd dus geen slaap voor ons!

Afgelopen weekend was er het plan om naar het ‘Festival Internacional de Chocolate de Óbidos’ in Óbidos te gaan. Met negen personen, twee auto’s, twee kaarten en een kapotte GPS gingen we ’s ochtends op weg, natuurlijk na een uurtje erg Portugees wachten in een erg Portugese wachtrij op het vliegveld. We besloten om eerst een stuk langs de kust omhoog te rijden, zodat we in het surfdorp Peniche konden lunchen voor we verder gingen naar Óbidos. Toen we daar eenmaal waren stopten we om de 300 meter om te genieten en foto’s te maken van het fantastische uitzicht en kustlandschap langs de Atlantische oceaan. Het enige restaurant dat we vonden was dicht, want het was lunchtijd ( dit klopt niet toch?), dus kochten we wat broodjes, beleg en drinken in de plaatselijke Mini-Mercado en aten we dat op het strand, kijkend naar stoere wake-boarders!

Op de snelweg richting Óbidos kwamen we langs een tolhuisje, maar namen we het verkeerde poortje zodat we geen kaartje kregen. Helaas vonden ze dat bij de volgende post niet zo leuk, aangezien ze niet wisten hoeveel we moesten betalen, en kregen we een boete van €47,00 ( belachelijk hoog vonden wij allemaal ). We mochten kiezen of we het direct betaalden of dat ze het naar een adres moesten opsturen, en natuurlijk kozen wij voor dat laatste. Aangezien we ze een Duits adres hebben opgegeven denk ik niet dat die boete ooit aankomt en gaan we hem dus ook mooi niet betalen! Aangekomen in Óbidos werd het alweer meteen duidelijk dat we in Portugal waren. De rij voor de kaartjes was lang. En niet zomaar lang; nee, de rij was minimaal 400 meter. Aangezien wij ’s avonds de auto’s weer in moesten leveren en geen tijd hadden om twee uur in de rij te staan, hebben we de stadsmuur beklommen en hebben we gedeeltes van het festival vanaf daar bekeken. Na een uurtje in Óbidos zijn we weer in de auto gestapt en zijn we naar ‘Cabo da Roca’ gereden, het meest westelijke punt van het Europese vasteland. Inmiddels had iedereen ook behoorlijke honger gekregen en hebben we ’s avonds met z’n allen gegeten in een gezellig restaurantje. Een leuk detail is, dat je in restaurants vaak een vaste prijs betaald waarvoor je een hoofdgerecht, koffie en onbeperkt sangria en bier krijgt! Misschien is dit ook een van de redenen waardoor Portugal is zoals het is…

Tot zover deze update. Tot snel!

Muito Beijinhos en veel liefs vanuit Lisboa!